Μεγαλείο ψυχής μου γράφετε πως έχω, επειδή κατάφερα μετά από όλα αυτά να συγχωρέσω, να προχωρήσω και να γεννηθώ από την αρχή.
Κι όμως εγώ πιστεύω πως το μεγαλείο ψυχής, το κουβαλάει τώρα
πια η μητέρα μου! Ναι! Ναι, εκείνη που κάποτε με τραυμάτισε τόσο βαθιά και μου τσάκισε με τόσο ατελείωτο σκοτάδι την παιδική μου ηλικία!
Και ξέρετε γιατί το έχει τώρα πια αυτή το μεγαλείο;
Γιατί ενώ την κρίνει μια ολόκληρη Ελλάδα, δεν μπήκε ούτε στιγμή εμπόδιο μπροστά σε αυτό που προσπαθώ να κάνω...
Γιατί ενώ ακούει τόσο άσχημα λόγια από τον κάθε «τέλειο» , τα δέχεται όλα με ταπείνωση...
Γιατί ενώ τόσοι άνθρωποι ξέρουν πια τόσες κρυφές λεπτομέρειες, δεν μου φόρτωσε καμία ενοχή...
Γιατί ενώ ξέρω οτι πονάει, με κοιτάζει περήφανα για τον αγώνα που δίνω...
Γιατί ενώ νιώθω πως ντρέπεται, δεν μου το δείχνει στιγμή κι ας σταυρώνεται κάθε μέρα.
Γιατί το μεγαλείο ψυχής τελικά το κουβαλούν εκείνοι που αποδέχονται τα λάθη τους αλλά και τις επιπτώσεις που έχουν...
Είναι αφόρητα δύσκολο να εκθέτεις τους εν ζωή ανθρώπους σου, αλλά πως αλλιώς μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα; Να ταρακουνήσεις, να αφυπνίσεις και να προλάβεις άλλους από τα ίδια λάθη;
Τα πληγωμένα παιδιά πρέπει να απαλύνουν τις ψυχές τους και να
συγχωρέσουν, γιατί μόνο έτσι θα λυτρωθούν...
Οι γονείς που πλήγωσαν τα παιδιά τους, πρέπει να καταρρίψουν τον εγωισμό τους και να ζητήσουν συγχώρεση, γιατί μόνο έτσι θα φύγει ήρεμη η ψυχή τους και με ειρήνη...
Όταν συγχωρούμε, δίνουμε την ευκαιρία σε αυτόν που μας πλήγωσε να γίνει ίσως, η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του.
Και όταν δεν συγχωρούμε, καταλήγουμε αργά ή γρήγορα να γίνουμε όμοιοι με αυτόν που μας πλήγωσε...
Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα από τα δύο! Ούτε για τη συγνώμη, ούτε για τη συγχώρεση. Αργά είναι μόνο όταν δεν υπάρχει άλλος χρόνος...
Και να θυμόμαστε πως... MONO η αγάπη κάνει το κακό να ντρέπεται ...