Η ανεκτικότητα κάποιες φορές γυρίζει μπούμερανγκ.
Ανεχόμαστε, δεν μιλάμε, δεν αντιδράμε, νομίζοντας πως ο άλλος θα καταλάβει, θα ξεθολώσει, θα αναγνωρίσει τα λάθη του...
Και τελικά υποφέρουμε, πνίγουμε αυτά που θέλουμε να πούμε και χαλάμε τη ζωή και το μέσα μας.
Δίνουμε ευκαιρίες ξανά και ξανά με την ελπίδα οτι ο θύτης μας θα κάνει ένα βήμα πίσω στον εγωισμό του.
Προσπαθούμε με επιχειρήματα, με υπομονή, με ανοχή να τον κάνουμε να δει την αλήθεια μα κάθε φορά αυτός που πληγώνεται είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Όχι! Δεν μπορούμε να αλλάξουμε κανέναν. Αυτό για τον καθένα μας είναι μια εσωτερική και προσωπική υπόθεση που αν θέλει θα πατήσει τον εγωισμό και αν όχι θα τον κρατήσει φίλο για πάντα.
Μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να αλλάξουμε!
Πως;
Βάζοντας όρια μέχρι που μπορεί ο άλλος να μας πληγώσει!
Διώχνοντας την παθητική στάση σε όλα αυτά που άδικα μας συμβαίνουν.
Δείχνοντας πως δεν είμαστε πια τα θύματα και πως δεν φοβόμαστε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας.
Ζούμε σε έναν άγριο κόσμο και η αδυναμία κάποιου καταπατείται βάναυσα...
Για αυτό να βάζουμε όρια!
Σε όλους!
Στον άνθρωπό μας,
στον φίλο μας,
στο συνεργάτη μας,
στο αφεντικό μας,
στους γείτονές μας,
στα παιδιά μας τα ίδια...
Σε όλους!
Γιατί τελικά μόνο θέτοντας όρια κερδίζεις σεβασμό!
