Κριτική κάνουμε όλοι. Αυτοκριτική όμως;
Πόσο εύκολα βγάζουμε συμπεράσματα, κρίνουμε συμπεριφορές και βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους...
Πόσο εύκολα πετάμε από πάνω μας τις ευθύνες και δείχνουμε με το δάχτυλο τον απέναντί μας...
Πόσο αβίαστα μας βγαίνει να πούμε «φταις» και πόσο δύσκολο να πούμε «φταίω»...
Η κριτική είναι η άμυνα του εαυτού μας που δεν μας αφήνει να δούμε τα λάθη, τα κενά και τα βαθύτερα τραύματά μας.
Kρίνοντας τον διπλανό μας, κουκουλώνουμε όσα δεν μπορούμε να παραδεχτούμε για τον εαυτό μας. Ρίχνοντας κάποιον, για λίγα λεπτά ψηλώνουμε. Και έτσι μέσα από την κριτική αποκτούμε μια ψεύτικη, μια εύθραυστη δήθεν αυτοπεποίθηση.
Από την άλλη η αυτοκριτική θέλει θάρρος!
Γιατί μας αναγκάζει να κοιταχτούμε κατάματα. Να δούμε τα λάθη μας και να τα αναγνωρίσουμε. Να πετάξουμε στην άκρη τον εγωισμό και να κάνουμε ένα βήμα πίσω. Να κατανοήσουμε και να μαλακώσουμε.
Θέλει κότσια!
Γιατί όταν κρίνουμε τον εαυτό μας έχουμε μόνο μια επιλογή. Να
γίνουμε καλύτεροι!
Πόσο περισσότερη ειρήνη θα υπήρχε αν κάναμε όλοι την αυτοκριτική μας.
Πόσο περισσότερο θα καταλάβαινε ο ένας τον άλλον.
Πόσο λιγότερους λόγους θα είχαμε να μένουμε θυμωμένοι.
Πόσο λιγότερο αγριεμένη θα ήταν η καρδιά μας...
Σήμερα... για 5 λεπτά... για κάτι... ας κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Κι ας σηκώσουμε εκείνο το τηλέφωνο και ας γεφυρώσουμε μια «σχέση» που χάλασε
