Οι περισσότεροι από εμάς, ζούμε πιο πολύ στο παρελθόν και πολύ λιγότερο στο τώρα. Σέρνουμε μαζί μας όλα τα άσχημα που έγιναν κάποτε, χωρίς να μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτά...
Όπως ο φυλακισμένος που είναι πίσω από τα κάγκελα και δεν μπορεί να κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά. Ακριβώς έτσι κι εμείς...
Αναλύουμε καθημερινά, τα τότε, τα γιατί, τα γιατί αν, τα γιατί αν δεν! Ένας φαύλος κύκλος που δεν κλείνει ποτέ αλλά μαζί του παίρνει ζωή. Τη ζωή που ζούμε τώρα και ξεγλιστράει από τα χέρια μας, καθώς εμείς αναλύουμε ευλαβικά το παρελθόν, τα λάθη και τις πληγές μας...
Τα χειρότερα που μας συνέβησαν, δεν ήταν όλα εκείνα που έγιναν κάποτε, αλλά το οτι επιτρέπουμε στο σήμερα να αναβιώνει εκείνο το κακό παρελθόν, ξανά και ξανά! Το οτι αναγκάζουμε τον εαυτό μας να ζει τα ίδια αρνητικά συναισθήματα και να σωματοποιεί τις κακές μνήμες....
Το παρελθόν τελείωσε! Γράφτηκε και δεν αλλάζει!
Κάθε μέρα που ξυπνάμε έχουμε μπροστά μας μια λευκή σελίδα και αντί να γράψουμε κάτι καινούριο, γράφουμε συνεχώς τα ίδια. Σαν τις τιμωρίες που μας έβαζαν κάποτε οι δάσκαλοι στο δημοτικό...
Κάθε φορά που αναζωπυρώνουμε τις παλιές κακές μνήμες, τιμωρούμε τον εαυτό μας. ΤΙΠΟΤΑ άλλο δεν καταφέρνουμε. Είναι σαν την πληγή που την ξύνεις ξανά και ξανά και όχι μόνο δεν
κλείνει, αλλά γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη.
Αυτό προκαλούμε στον εαυτός μας όταν μένουμε κολλημένοι με τις κακές αναμνήσεις, με τα λάθη, με τα γιατί μας...
Από το παρελθόν πρέπει να κρατάμε μόνο τα μηνύματα που μας άφησε και όχι να ζούμε συνεχώς το συναίσθημα που μας προκάλεσε.
Η ζωή θέλει βήματα μπροστά, αλλιώς είναι χαμένη ζωή!
Θέλει να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και όχι να ζούμε με αυτά.
Το παρελθόν πρέπει να γίνεται δάσκαλος και όχι τιμωρός...