Ανεχόμαστε ψέματα, δίνουμε ξανά και ξανά ευκαιρίες στους ίδιους ανθρώπους για τους ίδιους λόγους, κάνουμε πίσω, σκύβουμε το κεφάλι, δεν διεκδικούμε τα αυτονόητα, καταπίνουμε το λόγο μας.
Πόσες φορές μας προσέβαλλαν και δεν μιλήσαμε;
Πόσες φορές μας αδίκησαν και αφήσαμε τον εαυτό μας ανυπεράσπιστο;
Πόσες φορές μας έριξαν κάτω και ζητήσαμε συγνώμη αντί να μας ζητήσουν;
Πόσες φορές κάναμε υπομονή για πράγματα που μας έπνιγαν;
Πόσες φορές κλάψαμε μα στιγμή δεν το δείξαμε;
Γιατί να ανεχόμαστε τόσα; Γιατί να αφήνουμε να μας τσαλαπατούν το είναι μας;
Επειδή κατά βάθος αυτό πιστεύουμε πως αξίζουμε...
Επειδή αυτό μας έμαθαν από παιδιά να πιστεύουμε και άντε τώρα να το αλλάξουμε...
Επειδή όταν έπρεπε να μας διδάξουμε την αυτοεκτίμηση, μας μάθαιναν την αυτοταπείνωση...
Επειδή όταν έπρεπε να χτίσουν μέσα μας την αυτοπεποίθηση, μας γκρέμιζαν και μας έκοβαν τα φτερά...
Και κάπως έτσι επιλέξαμε κακούς συντρόφους.
Και κάπως έτσι κάναμε φίλους που μας πρόδωσαν.
Και κάπως έτσι υποφέραμε στην δουλειά μας, στη ζωή μας ολόκληρη.
Και κάπως έτσι γίναμε δυστυχισμένοι ενήλικες να παλεύουμε να σώσουμε το πληγωμένο παιδάκι που ζει μέσα μας!
Να δίνουμε θάρρος στα παιδιά μας!
Όταν κάνουν ένα βήμα πίσω, εμείς να τα ωθούμε σε δύο βήματα μπροστά.
Να τους λέμε μπράβο, μπορείς, αξίζεις!
Να τους μαθαίνουμε να λένε "όχι"
Να τους μαθαίνουμε να λένε "θέλω"
Γιατί έτσι θα πατάνε στα πόδια τους. Όταν θα ξέρουν τι αξίζουν!
Για να έχουν να παλέψουν μεγαλώνοντας με λιγότερα.
Για να γίνει ο δρόμος τους λίγο πιο εύκολος.
Για να μπορούν να ανέχονται λιγότερα...
