Εκείνο το συναίσθημα που δεν μας αφήνει να ευτυχίσουμε γιατί πάντα κάτι μας λείπει.
Κυνηγάμε κάτι, το φτάνουμε και μετά θέλουμε να βγούμε ξανά για "κυνήγι" γιατί τίποτα δεν μας είναι αρκετό. Κατακτούμε τις προσδοκίες μας και αυτές και πάλι μεγαλώνουν. Θέλουμε το πολύ, το όλο, το άριστο. Και τελικά καταλήγουμε να αναζητούμε πάντα κάτι και να μην απολαμβάνουμε τα όσα έχουμε!
Θέλουμε άλλο αυτοκίνητο, άλλο σπίτι, άλλα παπούτσια, άλλα έπιπλα, άλλη ζωή... Και προσπερνάμε αυτά που κάποτε είχαμε ονειρευτεί και τα καταφέραμε. Κοιτάμε πάντα το κομμάτι που λείπει και δεν απολαμβάνουμε το κομμάτι που είναι εδώ!
Αυτή είναι η τιμωρία του ανθρώπου. Η απληστία...
Αυτό τελικά μας κόβει την ευτυχία! Τα ατελείωτα θέλω μας!
Αυτό είναι το σημείο που την έχουμε πατήσει και έτσι νιώθουμε πάντα μισοί, λίγοι και δυστυχισμένοι!
Και αν από σήμερα παρατηρούσαμε καλύτερα τα όσα έχουμε;
Μήπως θα έπαιρνε λίγη αξία παραπάνω η ζωή μας;
Μήπως θα μας λέγαμε επιτέλους και ένα μπράβο για όσα έχουμε τελικά καταφέρει;
Μήπως η καθημερινότητά μας θα γινόταν λίγο πιο απλή σε έναν κόσμο τόσο σύνθετο;
Απληστία...
Δεν μας αφήνει ούτε μια σταλιά ευτυχίας...
Ευλογημένοι οι άνθρωποι που ζουν με την απλότητα!
Εκείνοι που απομυθοποίησαν την ύλη και έμαθαν να εκτιμούν εκείνο το "λίγο" που έχουν... Αυτές είναι οι πλουσιότερες προίκες
#ΑνορεκτικάΌνειρα #ΚίκκαΟυζουνίδου