Ανησυχούμε...
αν θα περάσουμε τις εξετάσεις,
αν θα χάσουμε το λεωφορείο,
αν θα πάρουμε προαγωγή,
αν η ώρα δεν φτάσει,
αν πήραμε κιλά,
αν κάναμε ρυτίδες,
αν αυτός που θέλουμε μας θέλει,
αν κάποιος είπε κάτι για εμάς...
Ανησυχούμε...
για το μέλλον που έρχεται.
για το παρελθόν που έφυγε,
για τον χρόνο που έμεινε,
για τον καιρό που θα κάνει,
για τον στόχο που βάλαμε,
για τον πήχη που σηκώσαμε τόσο ψηλά...
Και περνάνε οι μέρες ανησυχώντας και στο πέρασμα τους παίρνουν στιγμές που ξοδεύονται άσκοπα. Και περνάνε τα χρόνια και κοιτάζουμε πίσω και βλέπουμε ένα
μάταιο άγχος που δεν μας οδήγησε πουθενά. Και ταξιδεύουμε πίσω στις αναμνήσεις και τελικά λείπει η ζωή! Ναι, η ίδια η ζωή...
Μα πως μπορούμε να ζήσουμε ανησυχώντας λιγότερο σε έναν κόσμο χτισμένο πάνω στο άγχος και τις απαιτήσεις;
Ίσως με την απλότητα!
Να απολαμβάνουμε, να ονειρευόμαστε, να κυνηγάμε τα απλά!
Γιατί τα πολλά έχουν ανησυχία και ξοδεύουν χρόνο που όταν πέσει η αυλαία βλέπουμε πως δεν άξιζε...
Ίσως με την αποδοχή!
Γι' αυτό που είμαστε, για την φθορά που είναι αναπόφευκτη, για τα όσα μπορούμε και για εκείνα που δεν είμαστε φτιαγμένοι να κάνουμε...
Η ευτυχία δεν βρίσκεται στα μεγάλα σπίτια, τα ακριβά αυτοκίνητα και τις καταθέσεις. Γιατί όλα αυτά έχουν στιγμιαίες χαρές και έπειτα κερδίζει και πάλι το άγχος. Το άγχος της απώλειας όλων αυτών...
Η ευτυχία βρίσκεται σε εκείνη την «φέτα καρπούζι» που θα την φας με όρεξη και που δεν θα σε νοιάζει αν λερώσεις εκείνο το παλιό σου μπλουζάκι...
