Πόσο με στεναχωρεί όταν βλέπω γονείς να συγκρίνουν τα παιδιά τους...
- Κοίτα ο αδερφός σου τι βαθμούς έφερε! Εσύ γιατί δεν διαβάζεις;
- Κοίτα η αδερφή σου τι ωραίο πιάνο που παίζει! Εσύ γιατί δεν θέλεις να μάθεις;
- Κοίτα η φίλη σου τι ωραίο σώμα που έχει! Εσύ όλο τρως!
- Κοίτα ο φίλος σου τι καλό παιδί που είναι! Εσύ δεν ακούς ποτέ!
Αλήθεια, με τις συγκρίσεις τι πιστεύουμε οτι κάνουμε; Τι ακριβώς νομίζουμε οτι θα πετύχουμε;
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, γεννάμε στα παιδιά μας δύο άσχημα συναισθήματα. Τη ζήλια και την κατωτερότητα!
Η ζήλια μεγαλώνοντας μπορεί να χαλάσει σχέσεις μεταξύ αδερφών και φίλων. Μπορεί να πλάσει κακές προσωπικότητες που συνεχώς θα κρίνουν τους γύρω τους. Μπορεί να φτιάξει ανθρώπους που δεν θα ξέρουν να χαρούν με τη χαρά του άλλου.
Και η κατωτερότητα από την άλλη θα οδηγήσει στην ηττοπάθεια.
Και έτσι το παιδί που έγινε ενήλικας, δεν θα έχει πίστη στον εαυτό του και τα όνειρά του θα είναι μικρά. Αν βέβαια τολμά να κάνει όνειρα...
Άσχημο πράγμα οι συγκρίσεις.
Μα δεν είμαστε φτιαγμένοι όλοι για τα ίδια πράγματα!
Άλλος έχει κλίση στο διάβασμα, άλλος στη γραφή, άλλος έχει ταλέντο στα χέρια του, άλλος στον αθλητισμό, στην τέχνη, στην επιστήμη.
Ο καθένας μας έχει τη δική του κλίση.
Ο καθένας μας είναι γεννημένος για κάτι.
Δεν έχει σημασία αυτό το κάτι αν είναι μεγάλο ή μικρό.
Σημασία έχει να μπορέσουμε να το βρούμε. Γιατί αυτό από μόνο του θα φέρει μπόλικη ευτυχία στη ζωή μας.
Γιατί την ευτυχία τελικά την νιώθουμε όταν είμαστε ολοκληρωμένοι...
Αντί να συγκρίνουμε τα παιδιά μας, μήπως καλύτερα να αφιερώσουμε χρόνο να βρούμε τις κλίσεις τους;
