Φωνάζουμε μπροστά στα παιδιά...
Και ύστερα αυτά γίνονται νευρικά και απότομα!
Πετάμε αντικείμενα από τα νεύρα μας...
Και ύστερα αυτά μιμούνται τις ίδιες συμπεριφορές!
Μαλώνουμε με τον σύντροφό μας και μας ακούνε...
Και ύστερα αυτά γεμίζουν με φόβο και ανασφάλεια!
Δεν αντέχουν τα παιδιά τις φωνές! Δεν τις αντέχαμε ούτε εμείς όταν ήμασταν στη θέση τους. Κατέρρεε ολόκληρος ο κόσμος μας. Φοβόμασταν και κρυβόμασταν κάτω από τραπέζια και κρεββάτια. Το βράδυ ηχούσαν μέσα μας ακόμα οι φωνές τους και ο ύπνος δύσκολα μας έπαιρνε...
Και κάθε φορά που εκείνοι μάλωναν, σε μας γεννιόταν η ανασφάλεια και το άγχος. Αυτό το άγχος που τελικά μας έφαγε τόσα πολλά κομμάτια ζωής!
Κάθε φορά που εκείνοι μάλωναν, κλείναμε τα αφτιά μας από άμυνα αλλά ακόμα τους ακούγαμε...
Και κάθε φορά που εκείνοι μάλωναν εμείς έπρεπε να διαλέξουμε τον καλό και τον κακό, μα δεν θέλαμε να κάνουμε τέτοιους διαχωρισμούς...
Γνώριμες εικόνες δεν σου είναι;
Κάτι θα θυμήθηκες, δεν μπορεί!
Έχουμε χρέος να γίνουμε καλύτεροι από ότι ήταν οι δικοί μας!
Έχουμε χρέος στις αναμνήσεις τους να γραφτούμε σαν κάτι όμορφο και όχι σαν κάτι που θα τους δημιουργεί πανικό!
Έχουμε χρέος να τους δώσουμε εφόδια για τη ζωή τους και όχι εμπόδια που πάντα θα τους πηγαίνουν βήματα πίσω...
Χθες ας ήταν η τελευταία φορά που μαλώσαμε μπροστά στα παιδιά μας...
