Θυμάστε;
Τότε που μαλώναμε και σε μια στιγμή τα βρίσκαμε και πάλι.
Τότε που με ένα "φίλοι;" όλα γινόντουσαν όπως πριν.
Τότε που το παιχνίδι ήταν αρκετό από μόνο του για να συμφιλιωθούμε.
Τότε που οι καρδιές είχαν αγνότητα και η συγχώρεση ήταν συγχώρεση δίχως πισινές...
Μετά μεγαλώσαμε, σταματήσαμε να παίζουμε, αγριέψαμε, μπήκε στη μέση ο εγωισμός και όλα άλλαξαν...
Περιμένουμε να κάνουν οι άλλοι το πρώτο βήμα μα ποιος να το κάνει αφού όλοι έχουμε εγωισμό. Κι έτσι καταστρέφονται οι σχέσεις...
Κρατάμε ύφος λες και είμαστε αλάνθαστοι και έτσι οι καρδιές σκληραίνουν όλο και πιο πολύ μέσα στο χρόνο...
Ο καθένας μας και από μια στρατηγική μα δεν κερδίζεται έτσι η ευτυχία!
Το να ζητήσουμε συγνώμη δεν είναι αδυναμία. Οι δυνατοί τη ζητούν άλλωστε! Εκείνοι που στις ψυχές τους κρύβουν ακόμη ζεστασιά και ανθρωπιά.
Το να περιμένουμε πάντα όμως τη συγνώμη από τον διπλανό μας, αυτό είναι εκμετάλλευση της ευαισθησίας του...
Φαρμάκι ο εγωισμός για όλες τις σχέσεις. Ότι πάει να γεννηθεί, αργά ή γρήγορα, το γκρεμίζει...
