Το μεγαλύτερο βάρος στην πλάτη μας είναι το παρελθόν μας... Στέκεται πελώριο σαν βράχος και μας καμπουριάζει. Ορίζει την διάθεσή μας, τις επιλογές μας, τις αντιδράσεις μας, το τώρα και το αύριο.
Σέρνουμε μαζί μας για χρόνια όλες εκείνες τις στοιχειωμένες συμπεριφορές και τις αναβιώνουμε ξανά και ξανά. Τις φέρνουμε μπροστά στα μάτια μας και τις ζωντανεύουμε με κάθε ευκαιρία. Και μετά γεμίζουμε με άγχος, με απόγνωση, με θλίψη, με παράπονο και τελικά με απογοήτευση...
Ζούμε συνέχεια αγκαλιά με το παρελθόν κουλουριασμένοι και ύστερα πως να βρούμε την ελπίδα;
Κρατάμε ακόμα ζωντανό τον πόνο του τότε και έτσι πως να μη φοβόμαστε κάθε τι καινούριο;
Απορροφάμε σαν σφουγγάρι τα άσχημα και έπειτα πως να μην επισκιάζουν όλα μας τα όμορφα που χαρίζονται μπροστά μας;
Κι έτσι κουράζεται η ψυχή να παλεύει...
Μένει δίχως κουράγιο να ονειρευτεί και να προσπαθήσει...
Η καμπούρα μεγαλώνει, μέχρι που μας κάνει να γονατίσουμε και να λυγίσουμε από το βάρος της. Και σπάσουμε σε κομμάτια...
Το παρελθόν πάει, πέρασε, γράφτηκε και πρέπει να μείνει εκεί που ανήκει! Να του κλείσουμε την πόρτα με φόρα και να αφήσουμε να μπαίνουν από τις χαραμάδες, μόνο τα μαθήματα που μας άφησε.
Το βάρος αυτό ας το πετάξουμε από την πλάτη μας και ας δείξουμε πίστη στο τώρα.
Γιατί ίσως έτσι υπάρχει ένα καλύτερο αύριο...
Γιατί ίσως έτσι θα περπατήσουμε τη ζωή πιο ανάλαφρα...
