είναι αναγκασμένο να μένει μουγκό και ακίνητο.
Είναι μηδενισμένο.
(Maria Montessori)
Συναντώ πολύ συχνά τέτοια παιδάκια και θλίβομαι...΄
Σε κάθε ερώτηση που τα κάνεις, πριν δώσουν την απάντηση, κοιτάνε με άγχος την μαμά τους...
Σε ένα πάρτι, είναι τα πιο ντροπαλά και απόμακρα παιδιά...
Στο σχολείο σπάνια θα σηκώσουν το χέρι για να πάρουν τον λόγο...
Τα βήματά τους είναι ανάλαφρα και φοβικά για να μην ενοχλήσουν τον γείτονα...
Το βλέμμα τους γεμάτο από το άγχος της αποδοχής...
Θέλουν να πουν "ναι" και λένε "όχι" γιατί νιώθουν πως δεν τους επιτρέπεται...
Θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες, να απλώσουν το χέρι σε κάτι, να επιλέξουν τους φίλους που αυτά θέλουν, αλλά χωρίς έγκριση δεν το κάνουν...
Και έτσι τα συναισθήματα καταπιέζονται από πολύ πολύ νωρίς και μεγαλώνοντας γίνονται ηφαίστειο!
Ένα τέτοιο παιδί ήμουν κι εγώ! Δήθεν πειθαρχημένο, αλλά στην ουσία μουγκό και ακίνητο...
Τα παιδιά πρέπει να είναι ελεύθερα! Να έχουν το θάρρος της γνώμης τους! Να πέσουν, να σηκωθούν και να πέσουν ξανά. Γιατί μόνο έτσι θα μάθουν να προστατεύονται. Αλλιώς θα μάθουν απλά μια ζωή να φοβούνται...
Τα παιδιά πρέπει να είναι ελεύθερα με μόνο όριο τον σεβασμό
