Σαν παιδί είχα πάρα πολλές φοβίες... Κάποιες τις κουβαλάω ακόμα και συνεχίζω να τις παλεύω προσπαθώντας να τις νικήσω.
Όλη μου την παιδική και νεανική ηλικία την έζησα με φόβους.
Μου έφαγαν χρόνο... Χρόνο που δεν γυρίζει πίσω...
Μου ρούφηξαν ενέργεια και με άφησαν με κουρασμένες σκέψεις που έπρεπε μετά να βρω τρόπο να διώξω...
Μου στέρησαν εμπειρίες που τόσο πολύ θα ήθελα τελικά να είχα ζήσει!
Όταν άρχισα να πολεμάω μία μία τις φοβίες μου, κάπου εκεί άρχισα να νιώθω τη γεύση της ζωής!
Όταν μπήκα σε αεροπλάνο και είδα την μαγική θέα, αψηφώντας την υψοφοβία!
Τις φορές που απόλαυσα την ηρεμία του σκοταδιού κι ας είχα από μικρή σκοτεινούς εφιάλτες.
Εκείνες τις φορές που εμπιστεύτηκα ανθρώπους και άνοιξα την καρδιά μου και ένιωσα ελεύθερη! Τι κι αν πληγώθηκα αργότερα! Δεν χάνεται η στιγμή που ένιωσα ανακούφιση.
Τις φορές που τόλμησα πράγματα που δεν μπορούσα ούτε να φανταστώ! Που μίλησα με θάρρος δίχως τον φόβο της κριτικής!
Ο φόβος μας κλέβει ζωή και ανάσες... Αλλάζει τις επιλογές μας, τα θέλω μας ακόμα και τα όνειρά μας.
Ο φόβος μας υπνωτίζει και μας ρίχνει σε αδράνεια.
Μια από τις μεγαλύτερες προίκες που μπορούμε να αφήσουμε στα παιδιά μας, είναι το θάρρος! Για να τα διδάξουμε κάτι, δεν χρειάζεται να τα φοβίζουμε γιατί οι φόβοι μένουν.... Μπορούν να μάθουν με τόσους άλλους όμορφους τρόπους!
Κι αν εμείς κουβαλάμε ακόμα κατάλοιπα από τους δικούς μας γονείς, να θυμόμαστε σε κάθε φόβο να γεννάμε κι ένα θάρρος!
Και κάπου εκεί θα ξεκινήσει και η ζωή...
