Ένας γονιός έχει πετύχει όταν τα παιδιά του τον θεωρούν και φίλο του. Όταν δεν φοβούνται να του μιλήσουν, να τον εμπιστευούν, να τον ρωτήσουν.
Όταν μοιράζονται μαζί του ελεύθερα τις απορρίες, τους φόβους, τις γκάφες μα και τα λάθη. Όταν δεν χρειάζεται να του κρύψουν τίποτα γιατί μαζί του νιώθουν άνετα να συζητήσουν τα πάντα!
Αυτή η σχέση είναι μαγική! Τόσο μαγική!
Γιατί τα έχει μέσα της όλα. Όλα!
Και την αγάπη και την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια και τη σταθερότητα μα και την ελευθερία.
Θέλει πολύ δουλειά αυτή η σχέση.
Και υπομονή, πολύ υπομονή...
Θέλει τον γονιό να είναι ψύχραιμος ακόμα και τις φορές που βρίσκεται σε πανικό. Να αφιερώνει χρόνο ακόμα και όταν ο χρόνος για εκείνον είναι τόσο λίγος μέσα στην καθημερινότητα.
Να μπορεί να ακούει χωρίς να κρίνει με άσχημο και επιτακτικό τρόπο. Να συμβουλεύει ήρεμα, όμορφα, δίχως καταπίεση. Να συγχωρεί δίχως να τιμωρεί, σπέρνοντας φόβο!
Θέλει τον γονιό να μπορεί να γίνεται και εκείνος παιδί και να χαμηλώνει λίγο την αυστηρότητα του ενήλικα. Ναι! Και αυτό χρειάζεται!
Και κάπως έτσι τα παιδιά γίνονται φίλοι μας και μας ανοίγονται γιατί δεν μας φοβούνται! Παύουν να νιώθουν άβολα και αμήχανα. Σταματούν να βρίσκονται σε άμυνα.
Και κάπως έτσι όταν βρεθούν σε μία δύσκολη θέση δεν θα πουν «οι γονείς μου θα με σκοτώσουν» αλλά θα σηκώσουν το τηλέφωνο και θα μας αναζητήσουν!
Ξέρω μία μαμά που το έχει καταφέρει και την θαυμάζω!
Την αδερφή μου Anastasia Ouzounidou που έχει γίνει η καλύτερη φίλη των παιδιών της!
Εσύ;
Εγώ;
Μπορούμε να το καταφέρουμε;
Για κάθε παιδί και ας μην είναι το δικό μας παιδί 