Είναι τα παιδιά που μεγαλώνουν με υπερβολικούς κανόνες και αυστηρά προγράμματα και τους λείπει η παιδικότητα. Που από νωρίς γεμίζουν με άγχος, έλεγχο, πίεση και καταπίεση. Που από μικρά φορτώνονται με απαιτήσεις, με προσδοκίες, με πρέπει, με δεν πρέπει και μέχρι και το γέλιο τους είναι μετρημένο.
Αυτά τα παιδιά μεγαλώνοντας θα κουβαλάνε το ίδιο άγχος σε όλα τα κομμάτια της ζωής τους και θα συνεχίσουν την ίδια κακιά αλυσίδα. Θα παλεύουν για μια ευτυχία άπιαστη με τον φόβο της αποτυχίας και το στομάχι τους πάντα θα έχει έναν κόμπο.
Μπορεί όμως και να ξεσπάσει το μέσα τους και να γίνουν αντιδραστικά και να θέλουν να επιβληθούν και να σπάσουν κάθε κανόνα της ζωής. Μπορεί να περάσουν στην άλλη πλευρά από την πολύ καταπίεση και να επιζητούν να κάνουν τα αντίθετα από όσα τους έμαθαν, με όποιο τίμημα….
Είναι όμως και τα παιδιά που μεγαλώνουν με την κακή ελευθερία. Χωρίς κανόνες, χωρίς κανένα πρέπει. Μαθαίνουν να μη τους νοιάζει αν ενοχλούν και να κάνουν πάντα αυτό που θέλουν χωρίς μέτρο.
Και έτσι μεγαλώνοντας τους λείπει ο σεβασμός γιατί τη θέση του την έχει πάρει η αλαζονεία.
Και έτσι γίνονται κακοί σύντροφοι, κακοί γονείς, κακοί φίλοι, κακοί συνεργάτες, κακοί γείτονες...
Οτιδήποτε για να ισορροπήσει χρειάζεται να βρούμε τη μέση. Αυτό ακριβώς ισχύει και με το μεγάλωμα των παιδιών. Ούτε οι πολλοί κανόνες φτιάχνουν όμορφους χαρακτήρες μα ούτε και οι έλλειψη κανόνων.
Πρέπει να διδάσκουμε με τρόπο τέτοιο, που το παιδί να αισθάνεται την ελευθερία ενός παιδιού, αλλά ταυτόχρονα να αποκτά και την μεγαλύτερη αξία της ζωής. Το σεβασμό!
Και ο σεβασμός σίγουρα δεν διδάσκεται όταν από μικρά μαθαίνουν να μην υπολογίζουν...
Πάντα οι ισορροπίες βρίσκονται στη μέση!
