Ξεχάσαμε τον καλό λόγο και στη θέση του ασκούμε κριτική...
Δυσκολευόμαστε να θαυμάσουμε, να πούμε μπράβο, να χειροκροτήσουμε έναν αντίπαλο...
Βλέπουμε λάθη στο διπλανό μας και εκείνα που κάνει σωστά, απλώς τα προσπερνάμε σαν να είναι δεδομένα.
Ίσως να φταίει που δεν χορτάσαμε μπράβο ως παιδιά.
Ίσως να φταίει που έπρεπε συνέχεια να διορθώνουμε λάθη.
Ίσως να φταίει που δεν είχαμε όση αναγνώριση ζητούσαμε...
Και έτσι, κάπου βαθιά μέσα μας, υπάρχει εκείνο το κομμάτι της χαμηλής αυτοεκτίμησης που μας κάνει να βρισκόμαστε συνέχεια σε άμυνα...
Τι σπουδαίοι οι άνθρωποι που μπορούν να θαυμάσουν κάποιον άλλον!
Εκείνοι που βλέπουν κάτι καλό στο διπλανό τους και του το λένε γεμάτοι χαμόγελο!
Πόσο σημαντικό είναι να λέμε μπράβο στους ανθρώπους.
Πόση δύναμη μπορεί να δώσει και πόσο κουράγιο.
Πόσο πολύ μπορεί να γαληνέψει μια ψυχή που αναζητά διψασμένα έναν καλό λόγο!
Πόσο μπορεί να βοηθήσει κάποιον να πάρει τα πάνω του!
Πόσο φως μπορεί να ρίξει μέσα στα σκοτάδια μας...
Ένα απλό μπράβο...
Ένα απλό χειροκρότημα...
Μια γλυκιά κουβέντα...
Μπορούν να κάνει μια ψυχή να ανθίσει!
Από σήμερα, μέσα σε τόσα λάθη που βλέπουμε στους άλλους, ας ψάξουμε και εκείνο το κάτι, το μικρό, που κάνουν καλά και ας τους το πούμε!
