Όταν φωνάζουμε για να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε, ουσιαστικά προσπαθούμε μέσα από το φόβο, να βρούμε το δήθεν δίκιο μας.
Μέσα από τις φωνές, θέλουμε να χειραγωγήσουμε αυτόν που έχουμε απέναντί μας και να μαζευτεί στο καβούκι του...
Κάπως έτσι δεν παθαίνουν και τα παιδιά; Με τη φωνή γουρλώνουν τα ματάκια τους και υποτάσσονται. Κάπως έτσι δεν μας έκαναν κι εμάς;
Τώρα που μεγαλώσαμε, τελικά αυτό ήταν σωστό ή λάθος;
Μέγα λάθος!
Γιατί;
Γιατί κάποιοι από εμάς, ως ενήλικες πλέον, προσπαθούμε μέσω του φόβου να βρούμε τα δίκιο μας και να συνεχίσουμε αυτή την πολύ άσχημη αλυσίδα.
Και κάποιοι άλλοι από εμάς, συνεχίζουμε ακόμα και τώρα να γουρλώνουμε τα μάτια μας και να σκύβουμε το κεφάλι από φόβο.
Να γιατί αυτός ο τρόπος είναι λάθος...
Οι άνθρωποι που έχουν δίκιο, δεν έχουν ανάγκη τις φωνές, γιατί ξέρουν μέσα τους την αλήθεια, το σωστό και το άδικο. Και μέσα από επιχειρήματα, προσπαθούν να πουν την άποψή τους και όλα όσα θέλουν να διεκδικήσουν.
Ναι, μόνο με επιχειρήματα υπάρχει ελπίδα να δείξουμε σε κάποιον αυτό που μας ενοχλεί και μας πληγώνει.
Μόνο μέσα από το διάλογο μπορούμε να κάνουμε κάποιον να μας καταλάβει και να θέσουμε τα όριά μας!
Με τις φωνές πετυχαίνουμε απλά να γεννήσουμε στον άλλον το φόβο και να τον κάνουμε προσωρινά να υπακούσει. Και βέβαια προσωρινά! Γιατί όταν κάποιος ακούει συνεχώς φωνές, έρχεται η ώρα που κλωτσάει την κούπα με το γάλα και απομακρύνεται...
Γιατί έρχεται η ώρα που άλλη χειραγώγηση δεν την αντέχει...
Και αν κάποιοι από εμάς την αντέξουν, θα είναι δυστυχισμένοι...
Γι' αυτό την επόμενη φορά που θα διαφωνήσουμε με κάποιον, αν αυτή η σχέση θέλουμε να σωθεί, να χαμηλώσουμε τη φωνή μας και να βελτιώσουμε το επιχείρημά μας!
