Ξεχάσαμε οι άνθρωποι να επαινούμε και αντί για έναν καλό λόγο, ασκούμε κριτική. Πιο εύκολα παρατηρούμε τα λάθος παρά τα σωστά. Εστιάζουμε στα στραβά και τα όμορφα τα προσπερνάμε λες και είναι δεδομένα.
Πάντα πίστευα πως με τον έπαινο γινόμαστε καλύτεροι γιατί συνεχίζουμε να προσπαθούμε για να μην απογοητεύσουμε εκείνους που μας επαίνεσαν. Και πάντα πίστευα πως με τη συνεχή κακή κριτική, στο τέλος πιστεύουμε όλα εκείνα για τα οποία μας κρίνουν. Και άντε να βρούμε μετά το κουράγιο και την όρεξη να παλέψουμε να αλλάξουμε...
Ο έπαινος στο σύντροφό μας, θα τον φέρει ακόμα πιο κοντά μας γιατί θα νιώσει πολύτιμος.
Ο έπαινος σε ένα παιδί θα του διδάξει την αυτοπεποίθηση, που είναι ένα από τα κλειδιά για την ενήλικη ζωή του.
Ο έπαινος στον οποιοδήποτε άνθρωπο, έχει περισσότερες πιθανότητες να βγάλει από μέσα του το καλύτερο κομμάτι του εαυτού του.
Και από την άλλη, η κακή κριτική βγάζει από μέσα μας τα κακά στοιχεία του εαυτού μας, στην προσπάθειά μας να αμυνθούμε...
Σήμερα άραγε, έναν καλό λόγο τον είπαμε σε κάποιον;
Σήμερα άραγε, κάναμε κάποιον άνθρωπο να νιώσει όμορφα με αυτά που μπορεί να κάνει;
Γιατί κριτική... σίγουρα ασκήσαμε!
