Και δίνουμε και δίνουμε και δίνουμε κι έρχεται εκείνη η άβολη στιγμή της απογοήτευσης...
Εκείνη η στιγμή που η γεύση που μένει είναι πικρή και γεμάτη από φαρμάκι...
Και μετανιώνουμε κι αποφασίζουμε να βάλουμε φρένο στα
συναισθήματά μας.
Να κλειδώσουμε, να μην δώσουμε ξανά, να μην αφεθούμε...
Και το κάνουμε!
Γιατί η ζωή είναι σκληρή και μπορεί εύκολα να μας παγώσει την καρδιά.
Και σταματάμε να δίνουμε , να εμπιστευόμαστε, να ακούμε...
Και κάπως έτσι χτίζουμε το χρυσό κλουβί των συναισθημάτων. Μπορεί να είναι χρυσό αλλά είναι κλουβί!
Γιατί μας απομακρύνει από όλες τις ομορφιές της ζωής!
Από όλα εκείνα τα συναισθήματα που μας δίνουν αναπνοή!
Και γινόμαστε σκληροί, απόμακροι και επιφυλακτικοί με όλα γύρω μας...
Όχι! Να μην μετανιώνουμε για αυτά που δώσαμε!
Ότι δώσαμε ήταν πηγαίο από μέσα μας, με οδηγό μόνο την
αγάπη!
Να μετανιώνουν εκείνοι που δεν εκτίμησαν!
Εκείνοι που πρόδωσαν και στάθηκαν μικροί!
Εμείς να μην μολύνουμε την καρδιά μας!
Γιατί αν κάτι έχει νόημα σε αυτή τη ζωή, είναι το να
φύγουμε καθαροί...
#ΑνορεκτικάΌνειρα #ΚίκκαΟυζουνίδου