-Μαμά κοίτα!
Έχουμε σκεφτεί πόση αυτοπεποίθηση μπορεί να χτίσει ή να γκρεμίσει αυτή η κουβέντα;
-Μπαμπά κοίτα!
Έχουμε σκεφτεί πόσα πολλά μπορεί να σημαίνει αυτή η πρόταση για ένα παιδί;
Μεγαλώνουμε και ξεχνάμε...
Αυτό είναι το βασικό μας πρόβλημα!
-Μαμά κοίτα!
Και περίμενα ένα μπράβο...
Να νιώσω σπουδαία...
Ικανή...
-Μπαμπά κοίτα!
Και περίμενα ένα λεπτό αφιερωμένο σε μένα και μόνο...
Να με καμαρώσει...
Να μου δώσει όρεξη για το επόμενο βήμα...
Μα δεν τα πήρα αυτά!
Κι έτσι στο μυαλουδάκι μου γράφτηκε πως τίποτα σπουδαίο δεν μπορώ να κάνω και κάπως έτσι έπαιξε και αυτό το ρόλο του στη χαμηλή μου αυτοπεποίθηση.
Όταν ένα παιδί μας ζητάει να το κοιτάξουμε, πρέπει να το κάνουμε. Όσο μικρό και αν φαντάζει για εμάς αυτό που κάνει. Για εκείνο είναι ένα τεράστιο βήμα ζωής και για εκείνη τη στιγμή ο κόσμος του όλος!
Όταν ένα παιδί μας δείχνει κάτι που κατάφερε, πρέπει να του δώσουμε απλόχερα το χρόνο που μας ζητάει γιατί μέσα από αυτά, τα απλά, τα καθημερινά πραγματάκια θα χτίσει ισορροπίες μέσα του.
Είναι πολύ άσχημο να αγνοούμε τα παιδιά.
Είναι πολύ άσχημο να δίνουμε μια ψεύτικη και βιαστική προσοχή γιατί η διαίσθησή τους είναι τόσο πολύ ανεπτυγμένη που θα το καταλάβουν και θα πληγωθούν...
Αν ένα παιδί δεν το θαυμάσει ο ίδιος του ο γονιός, βαθιά μέσα του δεν θα πιστεύει ποτέ στον εαυτό του ή θα ξοδέψει πολύ και πολύτιμο χρόνο για να γιατρέψει τα σημάδια του...
Στο επόμενο «Μαμά κοίτα» ας θυμηθούμε πως νιώθαμε κι εμείς!
Στο επόμενο «Μπαμπά κοίτα» να δώσουμε με την καρδιά μας αυτό το ένα λεπτό που μας ζητάει...
Για να γίνουμε καλύτεροι από τους δικούς μας γονείς!
