Κλείνουν τα τραύματα της ψυχής;
Όχι! Είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας και σε κάθε έντονο ερέθισμα ξεπροβάλλουν να μας θυμίσουν την παρουσία τους.
Αυτά που μας πόνεσαν βαθιά, δυστυχώς αφήνουν το κουσούρι τους σε όλη μας τη ζωή. Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια και μεγάλος αγώνας για να θεραπευτεί όσο μπορεί η ψυχούλα μας. Για να μπορέσει η ζωή μας και μετά το τραύμα να είναι λειτουργική. Για να μάθουμε να ζούμε μαζί του χωρίς να επηρεάζει τις αποφάσεις και τις επιλογές μας.
Το τραύμα της ψυχής δεν διαφέρει από αυτό του σώματος! Όπως το σώμα μας θυμάται για πάντα που πόνεσε, τι το πόνεσε και αντιδρά σε κάθε επίπονο ερέθισμα ακριβώς το ίδιο κάνει και η ψυχούλα μας. Θυμάται και πονάει!
Η πιο ευάλωτη ηλικία είναι η παιδική μας. Τότε που είμαστε όλοι ακατέργαστοι και ρουφάμε τα πάντα σαν σφουγγάρι. Τότε που ότι μας πούνε το πιστεύουμε. Τότε που ότι μας δώσουνε, το δεχόμαστε. Τότε που ότι μας κάνουνε, το ανεχόμαστε...
Ως μεγάλοι, σπάνια αποκτούμε μεγάλα και βαθιά τραύματα. Αυτά που κουβαλάμε, είναι κυρίως τα φορτία του τότε που ήμασταν παιδιά γιατί γράφτηκαν στα πιο ισχυρά σημεία της μνήμης μας.
Τι μπορούμε να κάνουμε ως πληγωμένοι;
Αγώνα καθημερινό και πολύ δουλειά με το μέσα μας...
Τι μπορούμε να κάνουμε ως ενήλικες;
Να μην τραυματίζουμε τα παιδιά! Και όχι μόνο τα δικά μας... Αλλά όλα τα πλάσματα που βρίσκονται σε αυτή την ηλικία, ότι σχέση και αν έχουμε μαζί τους.
Πως γίνεται όμως να μην τα τραυματίσουμε;
Νομίζω πως είναι απλό... Αρκεί μια βουτιά στο παρελθόν ώστε να θυμηθούμε τι μας τραυμάτιζε κι εμάς ως παιδιά! Και αντί να ξεσπάσουμε, να διορθώσουμε αυτήν την αλυσίδα ώστε να συνεχιστεί πια... όμορφα!
#ΑνορεκτικάΌνειρα #ΚίκκαΟυζουνίδου
