Μια προίκα ζωής που μας αφήνουν οι γονείς μας...
Και πως μας την αφήνουν; Μα με απλά πράγματα της καθημερινότητας!
Μας έδωσαν θάρρος τις φορές που μας προέτρεψαν να παραγγείλουμε μόνοι μας το χυμό μας και δεν βγήκαν εκείνοι μπροστά.
Τις φορές που μας άφησαν να δοκιμάσουμε κάτι καινούριο και δεν μας έδειξαν τον φόβο και την αγωνία που είχαν μέσα τους.
Τις φορές που έγινε διακοπή ρεύματος και δεν μας γέμισαν με τον πανικό του σκοταδιού αλλά μας έμαθαν να μην το φοβόμαστε.
Τις φορές που πέσαμε και χτυπήσαμε και που αντί να μας μαλώσουν, μας εξήγησαν ήρεμα γιατί το πάθαμε.
Εκείνες τις φορές που θελήσαμε να χαϊδέψουμε ένα αδέσποτο και δεν μας το παρουσίασαν ως δεινόσαυρο αλλά μας άφησαν να το αγγίξουμε.
Τις φορές που μας ώθησαν να κάνουμε κάτι για το οποίο δειλιάζαμε και που τελικά το καταφέραμε.
Και έτσι όταν μεγαλώσαμε είχαμε αποκτήσει το θάρρος της γνώμης και με τόλμη λέγαμε αυτό που πιστεύαμε!
Είχαμε τη πυγμή να ζητήσουμε και να διεκδικήσουμε αυτά για τα οποία παλεύαμε, χωρίς να κρυβόμαστε από δειλία!
Είχαμε πίστη και εμπιστοσύνη στο εαυτό μας και έτσι οι επιλογές μας ήταν καλύτερες!
Μάθαμε να ονειρευόμαστε γιατί και τα όνειρα θέλουν θάρρος για να τα κυνηγήσεις!
Δυο πράγματα έχει για εχθρό το θάρρος...
Τον φόβο και την ντροπή!
Για αυτό να μάθουμε στα παιδιά μας να μη φοβούνται και να μην ντρέπονται. Και αν αυτό το καταφέρουμε... θα είναι η μεγαλύτερη προίκα που θα τους αφήσουμε
