Θυμάμαι τη μητέρα μου να κρίνει άσχημα κάθε συμμαθητή μου, από τις πρώτες κι όλας τάξεις του σχολείου.
Αυτός είναι ζωηρός.
Αυτή σε ζηλεύει.
Ο Κώστας δεν είναι καλός μαθητής.
Η Ελένη θέλει το κακό σου.
Ο Γιάννης σίγουρα σου έκλεψε το μολύβι σου.
Η Μαρία σε αντιγράφει.
Ο Γιώργος σε κοροϊδεύει.
Η Άννα βάζει λόγια πίσω από την πλάτη σου.
Ο Μπλέντι είναι Αλβανός μην τον εμπιστεύεσαι.
Κι έτσι έφτιαξα από νωρίς, έναν παιδικό κόσμο καχύποπτο! Στα πρόσωπα των συμμαθητών μου δεν έβλεπα φίλους, αλλά παιδιά που ήθελαν το κακό μου.
Και κρατούσα άμυνες. Και έμαθα να μην εμπιστεύομαι!
Και κρατούσα αποστάσεις. Και έμαθα να φοβάμαι τους ανθρώπους!
Κι έτσι δεν κράτησα κανέναν παιδικό φιλό στη ζωή μου αφού όλοι είχαν αποτύχει στις προσδοκίες της...
Και όταν χρειάστηκα φίλους να με στηρίξουν, δεν υπήρχε κανείς.
Και όταν είχα ανάγκη έναν ώμο να κουρνιάσω, κανένας δεν μου έβγαζε εμπιστοσύνη!
Δεν πρέπει να το κάνουμε αυτό στα παιδιά μας! Δεν πρέπει να φυτεύουμε στο μυαλουδάκι τους τα δικά μας θέλω και τα δικά μας πρότυπα.
Να τα αφήνουμε ελεύθερα να επιλέξουν τους φίλους με τους οποίους νιώθουν καλά. Να τα αφήνουμε ελεύθερα να παίξουν με εκείνους που θέλουν, που ταιριάζουν.
Θα δοκιμαστούν και θα έρθει η ώρα που μόνα τους θα επιλέξουν εκείνους τους ανθρώπους τους οποίους θα κρατήσουν τελικά στη ζωή τους.
Τα παιδιά δεν είναι κακά! Πως γίνεται εμείς οι ενήλικες να τα κρίνουμε τόσο αυστηρά και πάνω τους να βλέπουμε την κακία;
Η φιλία είναι ένα από τα θεμέλια που χρειαζόμαστε στη ζωή για να πατάνε τα βήματά μας γερά.
Αυτό να διδάξουμε στα παιδιά μας και να τα αφήσουμε ελεύθερα να κάνουν τις επιλογές τους!