Γιατί η διατροφή θεωρείται γυναικεία απαίτηση και όχι γονεϊκή υποχρέωση...
Πόσο νευριάζω με τους πατεράδες που η διατροφή για εκείνους είναι αγκαρεία, έξοδο και πρόβλημα. Που νομίζουν πως μέσα από μια τυπική διατροφή κάνουν τα μέγιστα για τα παιδιά τους.
Πόσο νευριάζω με τους συζύγους που προκαλούν ανασφάλεια στις συντρόφους τους για το αν θα τηρήσουν και αυτόν τον μήνα τις υποχρεώσεις τους...
Έχω ακούσει πολλές τέτοιες διαμάχες. Και ως παιδί από τους δικούς μου γονείς, μα και ως ενήλικας για άλλα παιδιά!
Τόσο άσχημο και θλιβερό...
Τόσο απογοητευτικό...
Η ανατροφή ενός παιδιού δεν είναι μόνο η διατροφή!
Είναι το θερμομότερο που το κοιτάς αξημέρωτα. Είναι ο σάκος του μποξ που γίνεσαι για να ξεσπάσει εκείνο το θυμό του. Η αγωνία που έχεις κάθε φορά που λείπει. Η ενέργεια που καταρράει από τις τόσες υποχρεώσεις.
Είναι η ευθύνη να τα κάνεις όλα σωστα και με τον καλύτερο τρόπο. Είναι το σχολείο που πρέπει να βγάλεις για δεύτερη και τρίτη και ίσως και για τέταρτη φορά. Ο χρόνος που πρέπει να βρίσκεις για συμβουλή, για φροντίδα, για παιχνίδι...
Είναι τόσα και τόσα πράγματα που καμία διατροφή δεν μπορεί να τα καλύψει!
Στη δική μου περίπτωση, δεν είχε οριστεί ΚΑΝ διατροφή! Και τώρα που μεγάλωσα κατάλαβα, πως πολλά από τα λάθη που έγιναν πάνω μου, μερίδιο ευθύνης έχει και αυτό...
Να τη δίνετε τη διατροφή με την καρδιά σας. Να παραμένετε δίπλα στα παιδιά σας γιατί οι σύντροφοι είναι που χωρίζουν και όχι οι οικογένειες. Να βλέπετε, να παρατηρείτε και να είστε εκεί, πριν σας ζητηθεί το αυτονόητο!
Να έχετε πρότυπο εκείνους τους πατεράδες που δεν χρειάζονται κανένα χαρτί για να τους πει ποιες είναι οι υποχρεώσεις τους αλλά λειτουργούν με αγάπη, σεβασμό και με ευθύνη!
Και να θυμάστε πως καμία γυναίκα δεν τα κάνει «λούσα» γιατί απλώς δεν φτάνουν μέσα στις τόσες ανάγκες της ζωής.
Πριν θυμώσεις, διάβασέ το ξανά δίχως εγωισμό.
Διάβασέ το ως παιδί και οχι ως θυμωμένος ενήλικας!
Με αγάπη...
