Είσαι κι εσύ που δεν χαλάς χατίρια...
Που συνεχίζεις να αντέχεις κι ας έχεις κουραστεί.
Που δίνεις την τελευταία σου μπουκιά κι ας μην έχεις χορτάσει.
Που κάνεις τους γύρω σου να γελούν ενώ το μέσα σου κλαίει.
Που δείχνεις την αγάπη σου και έμαθες να κρύβεις τον πόνο σου.
Που αγκαλιάζεις τους πάντες, μα τα χέρια σου ποτέ δεν μπορούν να αγκαλιάσουν και σένα!
Και κάπου μέσα σε όλα αυτά, παραγκώνισες τον εαυτό σου. Στην προσπάθειά σου να απλώσεις στους άλλους ευτυχία, ξέχασες τα δικά σου «θέλω». Μοίρασες και ξέχασες να κρατήσεις και κάτι λίγο για σένα...
Και έρχεται η μέρα που απλώς έχεις αδειάσει!
Και κάπως έτσι αρχίζεις να παραιτείσαι...
Η ζωή θέλει ισοζύγια σε όλα της!
Έτσι κρατάμε ισορροπίες.
Ότι αδειάζει πρέπει να γεμίζει, για να μπορεί να αδειάσει ξανά!
Δεν χρειάζεται να λέμε «ναι» σε όλα.
Πολλές φορές και το «όχι» διδάσκει!
Γιατί κάπως έτσι βάζουμε τα όρια μας και κάπως έτσι μαθαίνουμε χαρακτήρες...