Όταν ήμουν παιδί μου έλεγε ο πατέρας μου συχνά "μη ρωτάς χαζά πράγματα..."
Και έτσι με τον καιρό άρχισα να ντρέπομαι για τις απορίες που είχα και σταμάτησα να τις εκφράζω. Ντρεπόμουν ακόμα και στο σχολείο να σηκώσω το χέρι μου και να ρωτήσω κάτι...
"Μη ρωτάς χαζά πράγματα..."
Και έμαθα να μην εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και να νιώθω κατώτερη.
Και έμαθα να χαμηλώνω το βλέμμα όταν κάτι δεν το καταλάβαινα.
Και οι γνώσεις μου έμειναν στάσιμες γιατί αποστήθιζα παπαγαλία.
Τα παιδιά πρέπει να έχουν το θάρρος να ρωτούν! Αυτό είναι το φυσιολογικό άλλωστε! Και όσο κουραστικό και αν είναι κάποιες φορές, πρέπει να τους εξηγούμε δίχως σχόλια και κριτική.
Έτσι μαθαίνουν, έτσι ανοίγει το μυαλό τους, έτσι γεμίζουν γνώση, έτσι χτίζουν το μέσα τους και αργότερα όλα αυτά γίνονται αυτοπεποίθηση!
Δεν υπάρχουν χαζές ερωτήσεις λοιπόν για ένα παιδί που προσπαθεί να ανακαλύψει τον κόσμο. Υπάρχουν μόνο ενήλικες που ξέχασαν πως κάποτε ήταν παιδιά...
