Ήταν και ένα άλλο που μισούσε τον πατέρα του και η μητέρα του χαιρότανε που την υποστήριζε!
Όλοι ξέρουμε τέτοιες ιστορίες που ίσως και να βρίσκονται και πολύ κοντά μας. Έτσι δεν είναι;
Όταν τα παιδιά επιλέγουν τον έναν από τους δύο γονείς, δεν πρέπει να νιώθουμε ικανοποίηση ούτε και να θρέφουμε κι άλλο αυτό το συναίσθημα. Γιατί κανένα παιδί δεν γεννήθηκε για να αντέχει να μισεί τον γονιό του.
Κάθε φορά που φωνάζει πως τον σιχαίνεται, είναι μια κραυγή για αγάπη.
Κάθε φορά που αρνείται να τον δει, λαχταρά διπλά να τον δει μπροστά του.
Και κάθε φορά που μιλάει άσχημα για εκείνον, είναι μια εύθραστη άμυνα που βγάζει.
Δεν πρέπει να καλλιεργούμε το μίσος στα παιδιά μας αλλά να μαλακώνουμε τον πόνο τους. Δεν πρέπει να τονίζουμε τα λάθη του συντρόφου μας αλλά να προσπαθούμε με τέχνη να τα καλύψουμε. Θα έρθει η ώρα που θα καταλάβουν την αλήθεια, μόνα τους! Δεν πρέπει να νιώθουμε χαρά με το θυμό τους, αλλά λύπη για τον πόνο που τρώει τα μέσα τους βουβά.
Γέφυρες πρέπει να χτίζουμε και όχι να υψώνουμε φράχτες...
Μα τις γέφυρες τις χτίζουν οι δυνατοί, εκείνοι που κοιτάνε μπροστά, στις βαθιές επιπτώσεις που μπορεί να έχει μια πράξη του σήμερα.
Και φράχτες υψώνουν εκείνοι που διψάνε για την ικανοποίηση του σήμερα και που τελικά τους σηκώνουν τόσο ψηλά, που γίνονται πελώριες φυλακές για τα ίδια τους τα παιδιά...
Γέφυρες πρέπει να χτίζουμε
