Ας αφήσουμε τους ανθρώπους να αγαπούν ελεύθερα!

Ας μην σχολιάζουμε άλλο την αγάπη! Ας μην ασκούμε άλλο κριτική σε αυτούς που αγαπούν διαφορετικά πράγματα από εμάς... Η αγάπη είναι μία, είναι συναίσθημα και μέσα της έχει μόνο φως και καλοσύνη. Έχει αγνότητα, ανιδιοτέλεια και πελώρια ευαισθησία!

Ταΐζεις ένα αδέσποτο και ακούς τον περαστικό να μουρμουρίζει πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε...

Προσφέρεις φαγητό σε έναν άστεγο και ακούς έναν άλλον περαστικό να σου λέει, πως έχει χρήματα και πως έτσι του αρέσει να ζει...

Βοηθάς έναν μετανάστη και ακούς τον διπλανό σου να σου λέει πως οι Έλληνες πεινάνε περισσότερο...

Προσπαθείς να βοηθήσεις έναν εξαρτημένο άνθρωπο και σε σταματούν λέγοντάς σου πως είναι αλήτης και πως δεν πρέπει να τον πλησιάζεις...

Βοηθάς ένα ίδρυμα και ακούς να σου λένε πως πιάνεσαι κορόιδο...

Αγαπάς έναν άνθρωπο του ίδιου φύλου και σε βάζει η κοινωνία στο περιθώριο...

Και όλοι τελικά κρίνουμε την αγάπη! Και όλοι τελικά κρίνουμε την καλή πράξη που παλεύει να βγει από μέσα μας, σε έναν κόσμο τόσο κακό...

Δεν έχει σημασία τι αγαπάει ο καθένας μας και τι ζεσταίνει την κάθε καρδιά! Δεν έχει σημασία σε ποια πράγματα δείχνουμε μεγαλύτερη ευαισθησία και τι γαληνεύει την ψυχή μας...

Σημασία έχει να πράττουμε το καλό και σε κάθε βήμα να αφήνουμε έστω και λίγα ψίχουλα αγάπης! Υπάρχει γύρω μας τόσος πόνος, τόση μοναξιά, τόση μελαγχολία. Τόσο μαύρο χρώμα και τόσο κρύο στις καρδιές μας...

Ας αφήσουμε τους ανθρώπους να αγαπούν ελεύθερα!

Ας σταματήσουμε επιτέλους να κρίνουμε την ίδια την αγάπη!

Κι ας αναρωτηθούμε πότε άραγε ήταν η τελευταία φορά που αφήσαμε κάτι όμορφο πίσω μας...