Κάποτε έβλεπα μια κυρία πάνω σε ένα ποδήλατο να πηγαίνει σε διάφορα μέρη και να ταΐζει τα αδέσποτα. Σε όλο το ποδήλατο είχε κρεμασμένες σακούλες, τόσες πολλές που την δυσκόλευαν σε κάθε πεταλιά.
Κάποια στιγμή την σταμάτησα και την ρώτησα αν μια βαλίτσα ποδηλάτου θα την διευκόλυνε. Μου απάντησε καταφατικά. Της είπα να με περιμένει και έφυγα κυριολεκτικά τρέχοντας με τα πόδια να πάω σπίτι. Έβγαλα από το ποδήλατό μου την βαλίτσα που είχα και τρέχοντας πήγα να την βρω. Της είπα πως δήθεν δεν την χρειαζόμουν γιατί δεν ήθελα να νιώσει άσχημα και κατώτερη.
Με ευχαρίστησε αν και στο βλέμμα της είδα μια ενοχή...
Ένιωσα ολοκληρωμένη και χαρούμενη που την επόμενη φορά θα την έβλεπα να κάνει πιο εύκολες πεταλιές και που το ποδήλατό της θα ήταν όμορφο και δεν θα την κορόιδευαν!
Την άλλη μέρα αγόρασα με χαρά μια νέα βαλίτσα για μένα γιατί μου είναι απαραίτητη στην καθημερινότητά μου.
Περνούσαν οι μέρες και την έβλεπα να κυκλοφορεί ακόμα με εκείνες τις σακούλες... Πέρασε 1 ολόκληρος μήνας που ανυπομονούσα μάταια να την καμαρώσω με την όμορφη βαλίτσα.
Πλέον είχα καταλάβει οτι με είχε κοροϊδέψει....
Την σταμάτησα και με πολύ ευγένεια της ζήτησα να μου την επιστρέψει αφού δεν την χρειάζεται, για να την δώσω κάπου αλλού.
Το βλέμμα της είχε πάλι την ίδια ενοχή όπως τότε που δήθεν με ευχαρίστησε! Είπε πως θα μου την επιστρέψει μα πέρασαν 6 μήνες από τότε...
Συνέχιζα να την βλέπω σχεδόν καθημερινά με το ποδήλατο και τις πολλές σακούλες. Είχα θυμό που για άλλη μια φορά πιάστηκα κορόιδο. Είχα νεύρα μαζί μου που η δεύτερη βαλίτσα που αγόρασα ήταν μικρή και καθόλου ποιοτική και που είχε ήδη αρχίσει να χαλάει... Ενώ εκείνη που χάρισα, με τόση χαρά, ήταν τόσο όμορφη!
Είχα για πολύ καιρό θυμό μέσα μου μέχρι που κατάλαβα πως το χειρότερο κακό που μου έκανε δεν ήταν που μου πήρε την βαλίτσα αλλά που με γέμισε με αρνητικά συναισθήματα. Που για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου να μην κάνω ποτέ ξανά καλό σε άνθρωπο!
Αυτό είναι το μεγαλύτερο κακό που μπορεί να μας κάνει κάποιος που μας έχει κοροϊδέψει. Το να κλειδώσει την ψυχή μας και να την κάνει να λειτουργεί πονηρά για να μην πιαστεί ξανά κορόιδο!
Κι έτσι μέρα με τη μέρα, καιρό με τον καιρό, γινόμαστε σκληροί και κλείνουμε την μάτια σε κάθε περιστατικό που θα ήθελε τη βοήθεια μας. Αγριεύουμε, σκοτεινιάζουμε και τελικά χάνουμε τον εαυτό μας...
Το μεγαλύτερο κακό που κάνουν εκείνοι που εκμεταλλεύονται, δεν είναι αυτό που σου παίρνουν αλλά που στερούν μια καλή πράξη από κάποιον που θα την είχε ανάγκη. Γιατί τελικά καταλήγουμε για να μην πιανόμαστε κορόιδο, να προσπερνάμε και εκείνους τους τίμιους, που η ζωή δεν τους τα έφερε όπως ήθελαν...
Καμία "βαλίτσα"...
Καμία καλή πράξη που πήγε στον βρόντο, να μην σταθεί ικανή να μας σταματήσει από το να δίνουμε απλόχερα αυτό που μπορούμε!
Γιατί μέσα στις 5 "βαλίτσες" που θα χάσουμε, θα υπάρξει και μία "βαλίτσα" για κάποιον που θα σταθεί η ανάσα του
