Καίμε τα δάση μας, μολύνουμε τις θάλασσες, σκοτώνουμε τις γυναίκες μας, βασανίζουμε τα παιδιά μας, καταστρέφουμε κάθε πλάσμα της φύσης.
...και μέσα σε όλα αυτά παλεύουμε να βρούμε μια ηλιαχτίδα αισιοδοξίας!
Πολλές oι μαύρες μέρες στη σειρά...
Όλη η γη ουρλιάζει από πόνο εξαιτίας μας...
Από μια δήθεν "κακιά μας στιγμή"
Ντρέπομαι...
κι ας μην έβαλα φωτιές
κι ας μην σκότωσα
κι ας μην βασάνισα.
Ντρέπομαι για όλα όσα θα μπορούσα να κάνω και δεν έκανα. Μάθαμε όμως να προσπερνάμε κρίνοντας!
Πόσα πεταμένα μπουκάλια είδαμε και δεν τα μαζέψαμε;
Αλλά αφήσαμε τον σχολιασμό μας...
Πάνω από πόσα σκουπίδια περάσαμε;
Αλλά σιχαθήκαμε να τα μαζέψουμε...
Για πόσες γυναίκες και παιδιά ξέρουμε που δεν περνάνε καλά;
Αλλά γιατί να μπλέξουμε...
Πόσα ζώα χρειάστηκαν βοήθεια και τα αφήσαμε μόνα;
Αλλά είπαμε το περιβόητο "Τι κρίμα"
Με τις ατάκες δεν γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι! Με την κριτική δεν γινόμαστε ανώτεροι από τους άλλους!
Για αυτό ας σηκώσουμε με ταπεινότητα τα μάτια μας στον ουρανό και ας ζητήσουμε συγνώμη για όλα αυτά που όλοι μας έχουμε προσπεράσει...
Και την επόμενη φορά, ας μην αφήσουμε το σχόλιό μας αλλά την πράξη μας...
Ίσως έτσι, ίσως... η φύση μας λυπηθεί και δεν μας αποβάλλει...
